ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ

Το 1897 όπως ξέρουμε πολλοί έγινε ο ελληνοτουρκικός πόλεμος με οδυνηρές συνέπειες για την Ελλάδα. Οι Τούρκοι είχαν φθάσει  μέχρι την Λαμία και αν ο βασιλιάς Γεώργιος δεν παρακαλούσε  τον Τσάρο να σταματήσει τους Τούρκους, οι Τούρκοι θα έπιναν καφέ στην Ακρόπολη όπως έλεγαν . Τι ήταν όμως αυτό που έγινε και ο ελληνικός στρατός έχασε όλες τις μάχες (εκτός από μία στο Βελεστίνο που με τον ηρωικό ταγματάρχη Σμολένσκη  έτρεψε σε φυγή τους Τούρκους αλλά όταν ζήτησε ενίσχυση ο Διάδοχος του θρόνου Κωνσταντίνος δεν έστειλε) και οι Τούρκοι έφθασαν, χωρίς και οι ίδιοι να το πιστεύουν μέχρι την Λαμία; Διαβάζοντας την ιστορία του Κορδάτου παίρνουμε πολλές απαντήσεις και λύνονται πολλά ερωτήματα για την τότε ήττα της Ελλάδας αλλά και για πράγματα που είναι κοινά  με την κατάσταση που επικρατεί τώρα στην Ελλάδα. Το 1893 10 Δεκεμβρίου ο Χαρίλαος Τρικούπης είπε το γνωστό σε όλους «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Τότε όλοι η Ευρώπη ( όπως και στα τωρινά χρόνια) έπεσε να μας φάει. Τα ευρωπαία κράτη και ιδιαίτερα η ΓΕΡΜΑΝΙΑ είχε πολλά ελληνικά ομόλογα και οι Γερμανοί ομολογιούχοι προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Και μαζί με τις άλλες Δυνάμεις αποφάσισαν να φτιάξουν έναν πόλεμο με τους Τούρκους – που δεν ήταν και δύσκολο για να γίνει – για να μπορέσουν να έχουν τον οικονομικό έλεγχο στην Ελλάδα γιατί όταν τον ζήτησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν δέχθηκαν Αυτά είναι ορισμένα από τα πολλά που γράφει ο Κορδάτος για αυτόν τον πόλεμο. «Τα ο 97 είναι έτος ντροπής για την Ελλάδα. Από τις πρώτες μέρες του πολέμου, που ο ελληνικός στρατός διατάχτηκε να υποχωρήσει, βρέθηκαν μερικοί τίμιοι ξένοι δημοσιογράφοι  να πουν την αλήθεια και βροντοφωνήσουν πως ο ελληνικός στρατός προδόθηκε. Ο αυτόπτης στρατιωτικός ανταποκριτής της “Σημαίας» του Λονδίνου βεβαίωνε σε ανταπόκρισή του πως ο Ελληνικός στρατός αν και νικητής διατασσόταν να υποχωρήσει για πολιτικούς λόγους. Επίσης και ο Γάλλος Ροζέ στον Παρισινό «Αδιάλλαχτο» (3 Μάη του 97) έγραφε άρθρο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η προδοθείσα Ελλάδα» Ο γενναίος Ιταλός στρατηγός  Α. Κυπριάνη σε άρθρο του τόνιζε: «Πέντε μέρες πριν ο ελληνικός στρατός αφήσει την Λάρισα είχα γράψει σε συμπατριώτη σας πως η Λάρισα δεν θα υπερασπίζονταν και αν ακόμα νικούσε ο στρατός σας στα σύνορα.. Ήταν αποφασισμένη η είσοδος του τουρκικού στρατού στη Θεσσαλία και οποιαδήποτε θυσία των στρατευμάτων σας δεν θα μπορούσε να εμποδίσει την εκτέλεση της απόφασης αυτής. Ήταν πόλεμος που έγινε από συμπαιγνία  και παίζονταν αιματηρή κωμωδία. Ποιοι ήταν όμως οι ένοχοι; Ο πόλεμος έγινε για να εξυπηρετήσει ξένα συμφέροντα, για να ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ  στην Ελλάδα. «Ο πόλεμος του 1897 ήτο ένας ψευτοπόλεμος, ένας εικονικός διπλωματικός πόλεμος, επινοηθείς εις το Φρέντεσμποργκ, το καλοκαίρι του 1896 μεταξύ των εστεμένων. δια να ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ , τον οποίον δεν ΤΟΛΜΑ να δεχθεί ούτε ο βασιλεύς ούτε καμία κυβέρνησης και Βουλή, διότι απετέλει ΠΕΡΙΚΟΠΗΝ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Τι έπρεπε τότε να γίνει; Οι κεφαλαιοκρατικοί παράγοντες ήταν τότε πανίσχυροι. Αυτοί διηύθυναν όπως και τώρα τον κόσμο. Επενοήθη  λοιπόν ο πόλεμος ως μέσον επιβολής του ελέγχου. Ο κόμης Καπνίστ, πρέσβης της Ρωσίας στην Βιέννη, διεκήρυσσεν ότι δεν είναι δύσκολο να προίδη κανείς ότι η Ελλάς  θα ηττηθεί και θα αναγκαστεί να δεχθεί τους όρους των δυνάμεων μεταξύ των οποίων ήτο και ο ΕΛΕΓΧΟΣ. Ότι δε ο ψευτοπόλεμος είχε  προσχεδιασθεί αποδεικνύεται ότι οι πολεμικές προπαρασκευές της Τουρκίας είχαν αρχίσει πολύ-πολύ καιρό πριν. Μια από τις μεγαλύτερες αποδείξεις του ψευτοπολέμου υπήρξε ότι οι μεγάλες Δυνάμεις, προεξαρχούσης της Ρωσίας, δεν επέτρεψαν ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Τουρκία να συνεννοηθούν μεταξύ τους δια να λύσουν την διαφορά που προέκυψε από το κρητικό* ζήτημα, ενώ το ζητούσαν επιμόνως και επανειλημμένως. * (Το ζήτημα της Κρήτης ήταν η αιτία του πολέμου του 1897) Ο Στέφανος Στρέϊτ (διευθυντής τραπέζης τότε και διαπραγματευτής με τους ξένους για το χρέος της Ελλάδος του 1893) στα απομνημονεύματά του μεταξύ των άλλων γράφει: «…Και σκέφτομαι και λέγω: Ήτο ή δεν ήτο εθνικό έγκλημα αυτό που έγινε τότε; Η Ελλάς υβρίζετο από όλον τον κόσμον του εξωτερικού και η χώρα είχε φθάσει εις τέλειαν οικονομικήν απομόνοσην. Τι θα εγίνετο λοιπόν; Ηδύνατο η Ελλάς να ζήση εν πτωχεύσει; Ηδύνατο να δεχθεί οικονομικόν έλεγχο; Ποια κυβέρνηση θα το εδέχετο; Ποιος βασιλεύς θα το εκύρωνε; Ποια Βουλή θα το εψήφιζε; Ποιος λαός θα ηνείχετο να υποστεί οικειοθελώς μείωσιν της ανεξαρτησίας του και περικοπήν των κυριαρχικών δικαιωμάτων του κράτους; Ήτο λοιπόν ανάγκη να ευρεθεί μια λύσης, ένας τρόπος καταναγκασμού της Ελλάδος να ΥΠΟΚΥΨΕΙ εις τον διεθνή έλεγχον. Ήτο ανάγκη του σατανικού αυτού σχεδίου να καταστούν επιτηδείως και ανεπιγνώστως όργανα οι ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ της Ελλάδος, ο λαός της, ο στρατός της, το ναυτικόν της, ότι εκλεκτόν είχε να επιδείξει ο τόπος. Ήτο ανάγκη  να συγκινηθεί ο έξω ελληνισμός, να παιχθεί μια ‘αιματηρή κωμωδία» εις βάρος της τιμής του έθνους. Και η κωμωδία επαίχθει υπο τον τίτλον «ο πόλεμος του 1897» ΚΑΙ Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ Ο σκοπός του πολέμου διαφαίνεται από το 2ον άρθρον της εν Κωνσταντινουπόλει συνομολογηθείσης προκαταρτικής ειρήνης, το οποίον είχε επί λέξει ως εξής: «Η Ελλάς θα καταβάλει εις την Τουρκίαν αποζημίωσην 4 εκατομμυρίων τουρκικών λιρών. Ο σχετικός προς ταχείαν  απότισιν της αποζημιώσεως κανονισμός θα γίνει τη συναινέσει των Δυνάμεων κατά τρόπον μη θίγοντα τα κεκτημένα δικαιώματα των παλαιών δανειστών της Ελλάδος. Προς τον σκοπόν τούτο θα ιδρυθεί εν Αθήναις Διεθνής Οικονομική Επιτροπή (βλέπε τρόικα) απαρτιζομένη εξ αντιπροσώπων των μεσολαβησασών Δυνάμεων. Η ελληνική κυβέρνησης θα επιτύχει την ψήφισην νόμου, εγκριθέντος προηγουμένους υπό των Δυνάμεων, κανονίζοντας την λειτουργίαν της Επιτροπής και δυνάμει του οποίου η είσπραξης και διάθεσης προσόδων επαρκών δια την υπηρεσίαν του δανείου της αποζημιώσεως και των άλλων εθνικών χρεών θέλουσι τεθεί υπό τον  απόλυτον έλεγχον της προρρηθείσης Επιτροπής»